Νευροενδοκρινείς όγκοι του παγκρέατος / pNETs είναι όγκοι που προέρχονται από την ενδοκρινή μοίρα του παγκρέατος,-(και ειδικά από τα  βλαστικά κύτταρα του επιθηλίου των παγκρεατικών πόρων). Αποτελούν περίπου το 7% του συνόλου των όγκων του παγκρέατος και ως επι το πλείστον είναι μονήρη και καλά αφοριζόμενα από τον γύρω παγκρεατικό ιστό. Το μέγεθός τους είναι συνήθως 1-5 εκατοστά.

Οι νευροενδοκρινείς όγκοι παράγουν ορμόνες και το σύνδρομο που δημιουργούν ονομάζεται από τον τύπο της καθ΄υπεροχήν ορμόνης που παράγουν. Για παράδειγμα, το ινσουλινώμα είναι ένας όγκος που παράγει ινσουλίνη, το γαστρίνωμα παράγει γαστρίνη, το γλουκαγόνωμα παράγει γλουκαγόνο κ.λ.π. Οι ενδοκρινείς όγκοι του παγκρέατος διακρίνονται σε «λειτουργικούς» και «μη λειτουργικούς» όγκους.

Λειτουργικοί είναι οι όγκοι που εκκρίνουν ορμόνες που προκαλούν συμπτώματα που είναι συνυφασμένα με το είδος της ορμόνης που παράγεται. Στο ισουλίνωμα όπου παράγεται ινσουλίνη, κυριαρχούν τα υπογλυκαιμικά συμπτώματα και(πιθανόν) διανοητική σύγχυση. Στο γλουκαγόνωμα  όπου παράγεται γλουκαγόνο παρουσιάζεται  διαβήτης, διάρροια και απώλεια βάρους. Στο γαστρίνωμα(σύνδρομο Zollinger-Ellison) που εκκρίνεται καθ΄υπεροχήν γαστρίνη, τα συμπτώματα είναι επιγαστρικό άλγος, συμπτώματα από πεπτικό έλκος, διάρροια κ.ά.

Οι μη λειτουργικοί ενδοκρινείς παγκρεατικοί όγκοι δεν συνδέονται με την κλινική εκδήλωση από έκκριση ορμονών. Τα συμπτώματά τους συνδέονται με την επίδραση που έχουν ως όγκος στο πάγκρεας ή από τα συμπτώματα από τις μεταστάσεις που προκαλούν.

Εκτός της παραπάνω κατάταξης, οι ασθενείς που πάσχουν από ενδοκρινικό παγκρεατικό όγκο ομαδοποιούνται επίσης σε δύο κατηγορίες που σχετίζεται με κληρονομική προδιάθεση. Έτσι στη πρώτη κατηγορία είναι ασθενείς με ενδοκρινικό παγκρεατικό όγκο που στο προσωπικό ή οικογενειακό τους ιστορικό δεν έχουν σημαντικές ενδοκρινικές διαταραχές. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι ασθενείς που παρουσιάζουν κληρονομούμενη προδιάθεση(στα πλαίσια ενδοκρινικού συνδρόμου ΜΕΝ-1). 

Η αντιμετώπιση των ενδοκρινικών όγκων του παγκρέατος είναι καταρχήν η χειρουργική εκτομή(παγκρεατεκτομή). Σε συγκεκριμένες περιπτώσεις που ο όγκου είναι μικρός και καλά αφοριζόμενος από τον υπόλοιπο παγκρεατικό ιστό, είναι δυνατή η «εκπυρύνησή» του όπως π.χ. διενεργείται στα ινσουλινώματα. Σε περιπτώσεις τοπικής επέκτασης του όγκου ή παρουσίας μεταστάσεων σε άλλα όργανα(π.χ. στο ήπαρ), απαιτείται συνδυαστική θεραπεία με χορήγηση εξειδικευμένης αγωγής και πιθανόν και ακτινοβολίας.