Η μεταμόσχευση ήπατος αποτελεί μία απο τις κορυφαίες ιατρικές πράξεις στην ιστορία της ιατρικής. Ο «μεταμοσχευμένος» δεν είναι ασθενής αλλά υγιής που υποστηρίζεται με συγκεκριμένη αγωγή ώστε ο οργανισμός του να αποδέχεται τη λειτουργία ενός οργάνου που δωρήθηκε από άλλον άνθρωπο, δηλαδή αυτό που αποκαλούμε ηπατικό  μόσχευμα.

Η παρουσία μοσχεύματος δεν αποκλείει την εμφάνιση κάποιας χειρουργικής πάθησης στον μεταμοσχευμένο, από τις πλέον συνήθεις όπως η οξεία σκωληκοειδίτιδα έως τις πλέον επίφοβες όπως τα νεοπλάσματα. Ενίοτε η ανοσοκατασταλτική αγωγή προάγει την εμφάνιση χειρουργικών παθήσεων. Η μεταμόσχευση ήπατος καθιστά τον λήπτη του μοσχεύματος ένα «ευαίσθητο σύστημα σε ισορρο­πία» το οποίο απορρυθμίζεται εύκολα απο διάφορα αίτια όπως μία λοίμωξη ή μία χειρουργική πάθηση, καθιστώντας απειλητική την πιθανότητα την ανατροπή  της λειτουργικής ισορροπίας ανάμεσα στο μόσχευμα και τον λήπτη. Η ανατροπή αυτής της ισορροπίας δεν είναι πάντοτε αντιμετωπίσιμη και μπορεί να οδηγήσει τον λήπτη του μοσχεύματος στο μοιραίο. Απαιτείται επομένως πολύ καλή γνώση όλων των δεδομένων της ηπατικής μεταμόσχευσης προκειμένου ο ιατρός που θα κληθεί να αντιμετωπίσει μία χειρουργική πάθηση σε λήπτη ηπατικού μοσχεύματος, να αντιμετωπίσει επιτυχώς το χειρουργικό πρόβλημα. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει αντένδειξη για την αντιμετώπιση ενδοκοιλιακών παθήσεων με λαπαροσκοπική χειρουργική σε όσους έχουν υποβληθεί σε μεταμόσχευση ήπατος. Ωστόσο στοιχεία επιφύλαξης για την καταλληλότητα της μεθόδου στην συγκεκριμένη ομάδα, αποτελεί η μεγάλη πιθανότητα ύπαρξης πολλαπλών συμφύσεων στην περιτοναϊκή κοιλότητα απο την προηγηθείσα εγχείρηση μεταμόσχευσης καθώς και πιθανά «υπολείμματα» πυλαίας υπέρτασης σε περίπτωση που δεν έχει υποστραφεί πλήρως και που μπορεί να γίνει αιτία αιμορραγίας.

Η αξιολόγηση του χειρουργικού κινδύνου σε ασθενή με  μεταμόσχευση ήπατος αρχίζει με την εκτίμηση της λειτουργίας του μοσχεύματος. Σε αυτόν περιλαμβάνεται πλήρης,   αιματολογικός και βιοχημικό έλεγχος, καθώς και υπερηχοτομογραφική μελέτη του ήπατος.  Η γνώση του βαθμού πήξης εξάγεται από την αξιολόγηση του αριθμού των αιμοπεταλίων,  του χρόνου προθρομβίνης(ΡΤ) και INR, της αλβουμίνης ορού και ενδεχομένως και των παραγόντων πήξης II, V, VII και Χ.  Αυτό είναι απαραίτητο για την αντιμετώπιση πιθανής απώλειας αίματος στην διάρκεια της εγχείρησης όσο και μετεγχειρητικά. Η αντιμετώπιση μίας αιμορραγίας ή διαταραχών της πήξης, γίνεται συνήθως με την χορήγηση μονάδων ερυθρών, φρέσκου κατεψυγμένου πλάσματος(FFP), κρυοκαθιζημάτων(Cryo), αιμοπεταλίων, σε ποσότητες και συνδιασμούς που εξαρτώνται από το «πηκτικό profile» του χειρουργούμενου. Η αποκατάσταση των απωλειών αίματος και η χορήγηση παραγώγων αίματος  πρέπει να γίνεται στοχευμένα και να αποφεύγεται η υπερδοσολογία διότι μπορούν να προκαλέσουν θρόμβωση των αγγείων του μοσχεύματος προεξάρχουσας της ηπατικής αρτηρίας.

Ο ασθενής με μεταμόσχευση ήπατος και χειρουργική πάθηση πρέπει να υποβάλλεται προεχγειρητικά σε αξιολόγηση της αναπνευστικής λειτουργίας και να εκτιμάται η καρδιακή λειτουργία και το κλάσμα καρδιακής εξώθησης. Είναι αυτονόητο ότι με την αναισθησία οι ασθενείς με  μεταμόσχευση ήπατος έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν ηπατική δυσλειτουργία σε σχέση με τους μη μεταμοσχευμένους ασθενείς. Για αυτό τον λόγο θα πρέπει να λαμβάνεται μέριμνα να χορηγούνται φάρμακα αναισθησίας, μυοχαλαρωτικά και αναλγητικά που να μεταβολίζονται λιγότερο στο ήπαρ. Με αυτό τον τρόπο προφυλάσσεται το ήπαρ από πιθανή επιπλέον επιβάρυνση λόγω φαρμακευτικής ηπατίτιδας. 

Μια σημαντική παράμετρος είναι η ανοσοκαταστολή που λαμβάνει ο ασθενής. Η ανοσοκαταστολή θα πρέπει να ελαττωθεί τις πρώτες μετεγχειρητικές ημέρες ώστε να υπάρχει μία προφύλαξη από λοιμώξεις. Ωστόσο θα πρέπει επίσης να μην διακόπτεται τελείως αλλά να χορηγείται η απαραίτητα αναγκαία ανοσοκαταστολή ώστε να αποφευχθεί η απόρριψη. Η ισορροπία που απαιτείται στο να αποφευχθεί η απόρριψη και να προληφθεί μία λοίμωξη  εξαρτάται εν πολλοίς από την βαρύτητα της επικείμενης εγχείρησης. 

Μετεγχειρητικά τα κύρια σημεία προσοχής εστιάζονται στη διατήρηση της καλής λειτουργίας του μοσχεύματος με την αποφυγή χορήγησης αντιβιοτικών και αντιμυκητιασικών που μεταβολίζονται κατά κύριο λόγο στο ήπαρ, στο  ισοζύγιο ηλεκτρολυτών και ύδατος και στην έγκαιρη θρέψη του ασθενούς (αναλόγως ενδοφλέβιας ή από του στόματος). Η προφυλακτική χορήγηση ηπαρίνης είναι απαραίτητη για προστασία κατά κύριο λόγω της ηπατικής αρτηρίας από θρόμβωση. Ο χρόνος επανόδου της ανοσοκαταστολής στα προεγχειρητικά επίπεδα  εξαρτάται από την βαρύτητα της χειρουργικής επέμβασης και την μετεγχειρητική εξέλιξη. Θα πρέπει να έχουμε υπόψιν ότι η επουλωτική ικανότητα σε ένα μεταμοσχευμένο ασθενή είναι επηρεασμένη και παρατεταμένη λόγω της ανοσοκαταστολής. Αυτό έχει επίπτωση στην ανάρρωση ιδιαίτερα σε εγχειρήσεις του πεπτικού και αφορά την ασφάλεια των αναστομώσεων και της έναρξη σίτισης του ασθενούς. Σημασία έχει η έγκαιρη αφαίρεση ή η αντικατάστασής τους βάσει πρωτοκόλλου, διαφόρων παροχετεύσεων, καθετήρων ουροδόχου κύστης και καθετήρων αγγειακών προσπελάσεων για χορήγηση υγρών,  προκειμένου να προληφθούν λοιμώξεις. 

Ο ασθενής με μεταμόσχευση ήπατος και χειρουργική πάθηση οι οποίοι πρόκειται να υποβλη­θούν σε κάποια εγχείρηση, αποτελούν ένα λεπτό σύστημα σε ισορροπία και για αυτό πρέπει να γίνεται λεπτομερειακή αξιολόγηση τους πριν να οδηγηθούν στο χειρουργείο και να εκτιμούνται οι κίνδυνοι από την εγχείρηση και την αναισθησία ώστε να λαμβάνονται τα κατάλληλα μέτρα για την αποφυγή επιπλοκών.