Η διάγνωση είναι ο δημιουργικός συνδιασμός του ιστορικού, της κλινικής εξέτασης, των αποτελεσμάτων των εργαστηριακών εξετάσεων και πρωτίστως της εμπειρίας του ιατρού. Με την τεκμηρίωση της πάθησης ο ιατρός οφείλει να  ενημερώσει αναλυτικά τον εξεταζόμενο και να απαντήσει σε οιανδήποτε ερώτηση του για το είδος της ασθένειας που διαγνώστηκε, τις επιπτώσεις στην ζωή του και την θεραπεία που προτείνεται σε αυτή την περίπτωση.

Στις χειρουργικές παθήσεις  η αντιμετώπιση είναι: «επείγουσα» που σημαίνει παραπομπή προς εγχείρηση μετά την διάγνωση, «άμεσα» προτεινόμενη  που σημαίνει διενέργεια της επέμβασης τις επόμενες ημέρες μετά την κατάλληλη προετοιμασία του εξεταζόμενου και «προγραμματισμένη» για χρόνιες παθήσεις που σημαίνει οτι πρέπει να αντιμετωπισθούν σε εύλογο χρόνο. Τέλος υπάρχει η περίπτωση της «παρηγορικής» αντιμετώπισης όπου το στάδιο της νόσου δεν επιδέχεται μία απο τις μεχρι σήμερα υπάρχουσες θεραπείες και ο ασθενής πρέπει να ανακουφισθεί απο τις επιπτώσεις της νόσου.

Ο ιατρός οφείλει να παρουσιάσει όχι μόνο το αναμενόμενο θεραπευτικό αποτέλεσμα της εγχείρησης-θεραπείας που προτείναι αλλά και τους κινδύνους και επιπλοκές αυτής της επέμβασης. Επίσης τον προβλεπόμενο χρόνο νοσηλείας και τον χρόνο που θα απαιτηθεί για πλήρη επάνοδο στην καθημερινή δραστηριότητα.