Η αντιμετώπιση του πόνου γίνεται φαρμακολογικά, με την χορήγηση συνήθως σε συνδυασμό, αναλγητικών φαρμάκων, μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών σκευασμάτων, κορτικοστεροειδών και οπιοειδών. Ο πόνος πρέπει να αντιμετωπίζεται άμεσα και πρέπει να υπάρχει βαθμιαία χορήγηση ισχυρότερων παυσίπονων και όχι αντιμετώπιση εξ αρχής με τα ισχυρότερα φάρμακα.   Επίσης βοήθεια μπορεί να προσφέρει σε συγκεκριμένες περιπτώσεις ο ιατρικός βελονισμός, οι συνεδρίες υποστηρικτικής ψυχοθεραπείας κ.ά.

Ο οξύς πόνος είναι άμεσα αντιμετωπίσιμος από τον ιατρό. Αντίθετα ο χρόνιος πόνος αποτελεί μια σύνθετη κλινική οντότητα που για να αντιμετωπισθεί απαιτούνται εξειδικευμένες ιατρικές γνώσεις και συστηματική ιατρική παρακολούθηση.  Ειδικότερα ο πόνος που προκαλείται από κάποια μορφή κακοήθειας(=καρκίνος), είναι ένα πολύπλοκο ιατρικό και κοινωνικό πρόβλημα που χρειάζεται πολύπλευρη προσέγγιση. Στόχος της θεραπείας σε αυτές τις περιπτώσεις είναι τόσο η ανακούφιση του ασθενούς όσο και η λειτουργική τους αποκατάσταση και επανένταξή του στην κοινωνία.

Η ανάγκη εξειδικευμένης αντιμετώπισης του πόνου, οδήγησαν στην δημιουργία και λειτουργία των Ιατρείων Πόνου. Τα ιατρεία αυτά επανδρώνονται από εξειδικευμένο ιατρικό προσωπικό που  στην πλειονότητα είναι αναισθησιολόγοι καθώς και με ανάλογης ειδίκευσης   νοσηλευτικό προσωπικό. 

Οι αίτιες που θα οδηγήσουν έναν ασθενή με κάποια μορφή κακοήθειας στο Ιατρείο Πόνου είναι συνήθως ο πόνος που οφείλεται ή συσχετίζεται με το νεόπλασμα που πάσχει. Επίσης  με την θεραπεία που υποβάλλεται για την αντιμετώπιση της νόσου ή ακόμη εξ αιτίας μιας συνυπάρχουσας διαταραχής. Μία άλλη αιτία είναι η υποτροπή ή μία επιπλοκή της νόσου ή σε κάποιο απρόσμενο παροξυσμικό πόνο.

Η αντιμετώπιση του πόνου, ιδίως του χρόνιου, απαιτεί την κατανόηση της φυσιολογίας του πόνου μέσω της οποίας θα προκύψει ο βέλτιστος τρόπος διαχείρισής του. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να αναζητείται η ιατρική συμβουλή και η παραπομπή σε ειδικά ιατρεία αντιμετώπισης του πόνου.